Columns van De Reisdokter

Inspelend op de actualiteit en puttend uit zijn uitgebreide praktijkervaring behandelt dokter Ronald Hulsebosch in deze column de gezondheidsrisico’s op reis en schrijft wat je er tegen kunt doen. Ronald Hulsebosch is huisarts in Den Haag en is zeer betrokken bij Nederlandse expedities.

De combinatie van zijn beroep en passie voor buitensport zorgt ervoor dat hij naam gevestigd heeft als expeditiearts. In 2001 nam hij het initiatief voor de unieke formule voor reisvaccinaties: De Reisdokter. Bij diverse huisartspraktijken kunt u terecht voor medisch reisadvies, vaccinaties, malariapreventie en medical kits.

K2 kilmmers: helden of dwazen?

Dit zal menigeen zich hebben afgevraagd toen in augustus 11 klimmers tijdens de afdaling van de top van de K2 om het leven kwamen en 2 Nederlanders ternauwernood aan de dood ontsnapten. Ik hoef mezelf en u niet uit te leggen waaruit de aantrekkelijkheid van de bergen bestaat. Wij zijn gevoelig voor de nu eens rauwe dan weer lieflijke schoonheid . De rust, de afzondering, de grootsheid doen zorgen verdwijnen en brengen helderheid in het hoofd. Dit is echter ook te bereiken met een eenvoudige, ongevaarlijke wandeling. Zo zijn ook veel klimmers begonnen. Zij hebben geleidelijk en misschien wel onbewust grenzen verlegd totdat het levensgevaarlijk werd. “Ik heb er de dood voor over” zoals Hans van der Meulen in Outdoor zegt. Ik vermoed dat vele klimmers zich deze vraag niet stellen. Het antwoord zou wel eens pijnlijk kunnen zijn; niet alleen voor henzelf maar ook voor familie, vrienden, man/vrouw en kinderen. “Geef ik niet om mijn leven?” Geef ik niet om mijn nabestaanden? ‘Laat hun verdriet mij koud?” Natuurlijk zal iedere klimmer dit ontkennen.
Ik heb het allemaal gehoord zowel van klimmers als van partners: zolang ik het onder controle heb, ga ik door…….. Als het echt gevaarlijk word, daal ik af……….Als ik hem het klimmen verbied, wordt hij ongelukkig………… Als ik kinderen krijg, stop ik………… Ze wist waar ze aan begon met mij: het zijn op zijn best illusies, op zijn slechtst leugens.
Klimmers en hun partners beschouwen zichzelf graag als rationele wezens, maar dat zijn ze evenmin als andere mensen. De echte argumenten zijn emotioneel en vaak onbewust: bewijzen dat je het kan, de berg overwinnen, angst om achter te blijven, minachting voor de burgerlijke moraal van werk en gezin, laten zien dat je iemand bent. Deze drijfveren hebben zij gemeen met vele mensen, maar die wagen niet hun leven ervoor. Waarom klimmers dan wel? Ik weet het net zo min als u en als zijzelf.
Maar wat ik zo langzamerhand wel weet is dat klimmen niet waard is om je leven er voor te geven. En wat ik inmiddels ook weet is dat vele klimmers hun eigen leven en dat van anderen kapot maken al voor dat ze dood gaan op de berg. De obsessieve en fanatieke aard van sommige klimmers sluit geluk uit. Ze bannen vriendschap en liefde uit hun leven en offeren zichzelf en anderen op aan hun “hobby”.
Misschien ben ik te streng. Er zijn ook normale mensen onder beklimmers van acht duizenders. En de bergsport geeft toch ook veel terug: vriendschap, kameraadschap, gedeelde momenten van geluk en voldoening over de gezamenlijk bereikte top. Dat is ook zo en ik kan dat beamen. Maar dat kan ook zonder je leven te wagen. Boven 7000 meter wordt het een ander verhaal en maakt controle langzaam aan plaats voor toeval, kunde voor geluk, groepsgevoel voor egoïsme.
Met een iets andere houding ten opzichte van de berg en meer respect zouden er minder doden vallen. Zoals een sherpa eens zei: de berg is geen vijand die overwonnen moet worden, maar een moeder bij wie je op schoot klimt.

Ronald Hulsebosch